تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست های پسر نوجوان

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست های پسر نوجوان بود.روش پژوهش به صورت نیمه تجربی بود که با سه گروه تجربی و به روش میدانی انجام شد. جامعه ی آماری این تحقیق شامل کلیه ی والیبالیست های نوجوان دو شهر خرمدره و هیدج(با میانگین سن 02/1±14/16 سال، قد 92/5±36/177 سانتی متر، وزن 148/8±91/67 کیلوگرم، BMI 08/2±55/21 کیلوگرم بر مترمربع و VO2max 92/4±36/54 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) بود. نمونه آماری نیز شامل 36 نفر از والیبالیست های نوجوان که به طور تصادفی به سه گروه 12 نفری (گروه تمرینی پایین تنه، بالاتنه و ترکیبی) تقسیم شدند. در ابتدا پیش آزمون متغیرهای وابسته از هر سه گروه به عمل آمد. سپس هر سه گروه تمرینات مربوط به خود را در 8 هفته ی 2 جلسه ای انجام دادند و در انتها پس آزمون ها گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس نسخه 20 و تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری در سطح معناداری 05/0P≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد: در هر سه متغیر(پرش دفاع،پرش اسپک و پرتاب توپ مدیسن بال) اثر اصلی مرحله و تعامل گروه با مرحله معنی دار بود(05/0P≤). و فقط در پرتاب توپ مدیسن بال بین عامل گروه اختلاف معنی دار مشاهده شد(036/0P=) و نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از اختلاف معنی دار بین دو گروه بالاتنه و پایین تنه به نفع بالاتنه بود(043/0P=). در پایان نتایج تحقیق نشان داد که با توجه به پیشرفت خوب گروه ترکیبی در هر سه متغیر و نیاز همزمان والیبال بر قدرت انفجاری پایین تنه و بالاتنه روش تمرینی ترکیبی، روش مناسبی است.