بررسی عوامل خطر مرتبط با بروز شین اسپلینت در ورزشکاران

عوامل خطرزای متعددی برای بروز شین اسپلینت گزارش شده است. عدم تعادل عضلانی و اختلال راستای اندام تحتانی از شناخته ترین و شایع ترین این عوامل بوده که در رابطه با آنها نتایج متناقضی وجود دارد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر مقایسه وضعیت اندام تحتانی در افراد مبتلا به شین اسپلینت با افراد سالم می باشد.

آزمودنی های تحقیق حاضر را 23 ورزشکار مبتلابه شین اسپلینیت (سن34/6± 4/28 سال، قد 73/0± 74/1 متر، وزن 21/5± 4/72 کیلوگرم) و 25 ورزشکار سالم (سن 46/4± 8/29 سال، قد 47/0± 73/1 متر، وزن 07/4± 9/70 کیلوگرم) تشکیل می دادند. ابتدا آزمودنی ها پرسشنامه ای را تکمیل کردند که حاوی سوالاتی در رابطه با اطلاعات شخصی، تاریخچه ورزشی و تاریخچه ابتلا به آسیب بود. بعد از تکمیل پرسشنامه یک معاینه جسمانی جهت اندازه گیری میزان افت ناوی، حداکثر محیط ساق پا، میزان انعطاف پذیری عضله نعلی و دوقلو و دامنه حرکتی ابداکشن، اداکشن، چرخش داخلی و خارجی مفصل ران، پلنتار و دورسی فلکشن مفصل مچ پا و اینورشن – اورشن مفصل ساب تالار صورت گرفت. داده های جمع آوری شده توسط آزمون t مستقل در سطح معنی داری P≤0/05 تجزیه و تحلیل شد.

یافته های تحقیق نشان داد که بین میزان افت ناوی، محیط ساق پا، میزان انعطاف پذیری عضله نعلی و دامنه حرکتی پلنتار و دورسی فلکشن مفصل مچ پا و چرخش داخلی مفصل ران افراد مبتلا به شین اسپلیت و افراد سالم تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0/05). در حالی که بین میزان انعطاف پذیری عضله دوقلو، دامنه حرکتی ابداکشن، اداکشن و چرخش خارجی مفصل ران و اینورشن – اورشن مفصل ساب تالار افراد مبتلا به شین اسپلینت و افراد سالم تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0/05).

در نتیجه احتمال می رود که افزایش میزان افت ناوی، کاهش حداکثر محیط ساق پا، کاهش انعطاف پذیری عضله نعلی، افزایش دامنه حرکتی پلنتار فلکشن مچ پا و کاهش دامنه حرکتی دورسی فلکشن پا با افزایش احتمال بروز شین اسپلینت همراه باشند.