مقایسه میزان جذب اتوگرافت غضروف حاصل از کونکای گوش و دنده در خرگوش

گرافت های غضروفی به عنوان یک جزء تفکیک ناپذیر در زمینه های مختلف جراحی پلاستیک به ویژه رینوپلاستی می باشد. عوارضی مانند ایجاد دفرمیتی و باز جذب آن در استفاده از غضروف وجود دارد که محل برداشتن غضروف می تواند از بروز این عوارض پیشگیری کند. پژوهش کنونی با هدف مقایسه میزان جذب غضروف در گرافت غضروفی حاصل از دنده با گرافت حاصل از کونکای گوش در خرگوش انجام شد.
در این مطالعه تجربی که در آزمایشگاه حیوانات مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه (س) تهران در آبان 1393 انجام شد، در 15 سر خرگوش نر سفید نیوزلندی (با وزن تقریبی 2000 تا g 2500) پس از بیهوشی، بخشی از گوش و غضروف دنده ای آن برداشته و سپس در قسمت خلفی تنه خرگوش در یک سمت ستون فقرات، کونکای گوش و در سمت دیگر غضروف دنده ای پیوند شد. پس از هشت هفته نمونه ها پس از تعیین وزن، از نظر میزان کندروسیت های زنده و فیبروز توسط پاتولوژیست مورد بررسی قرار گرفت.
میانگین وزن گرافت حاصل از گوش طی دو ماه افزایش داشت ولی این افزایش از نظر آماری معنادار نبود. در گرافت حاصل از دنده میانگین وزن طی دو ماه کاهش معناداری داشته است (0/009P=). از نظر میزان فیبروز و کندروسیت زنده در دو گروه تفاوت معنادار وجود نداشت ولی میزان فیبروز در گروه غضروف گوش بیشتر بوده است.
بر اساس یافته های پژوهش کنونی می توان نتیجه گرفت که میزان جذب غضروف دنده تا حدودی نسبت به غضروف گوش نتایج بهتری داشته است.