بررسی اثربخشی مدل مراقبت پیگیر بر لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه دارنده با متادون

لغزش از چالش های عمده در درمان نگه دارنده با متادون بوده که منجر به عود مصرف مواد می شود. اشتیاق نیز مهم ترین عامل لغزش و بازگشت به مصرف مواد پس از دوره های درمانی است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی مدل مراقبت پیگیر بر لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه دارنده با متادون می باشد.
این مطالعه نیمه تجربی بر روی 95 نفر از بیماران تحت درمان نگه دارنده با متادون انجام شد. نمونه ها به روش نمونه گیری تمام شماری انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله (48 نفر) و کنترل (47 نفر) تقسیم شدند. مدل مراقبت پیگیر شامل مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشیابی روی گروه مداخله طی مدت 3 ماه اجرا شد و در پایان دو گروه ازنظر لغزش و اشتیاق مورد مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه سنجش وسوسه مصرف مواد و چک لیست لغزش و غیبت گردآوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل و وابسته، کای دو و همبستگی پیرسون استفاده شد.
اجرای مراقبت پیگیر در لغزش و اشتیاق بیماران تاثیر معنی داری داشت (05/0>P). میانگین لغزش در گروه مداخله از (89/0±07/2) به (1/1±57/1) کاهش و میانگین اشتیاق در گروه مداخله از (58/13±73/53) به (1/15±47/50) کاهش یافت که تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد.
اجرای مدل مراقبت پیگیر در کاهش لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه دارنده با متادون موثر بود. لذا پیشنهاد می شود در کنار درمان نگه دارنده با متادون جهت پیشگیری از لغزش و کاهش اشتیاق از این الگوی مراقبتی استفاده گردد.