فرسودگی شغلی در پرستاران و تاثیر آن بر اهمال کاری در آنان

فرسودگی شغلی امروزه به عنوان یکی از مشکلات شایع در مشاغل مختلف مخصوصا حرفه پرستاری مورد شناسایی قرار گرفته است. فرسودگی شغلی یکی از عوامل اصلی در کاهش بازده ، ایجاد عوارض جسمانی و روانی می باشد. تاثیرات فرسودگی شغلی گاها موجب اهمال کاری در مشاغل نیز می شود که از پیامدهای اهمال کاری می توان به تاخیر انداختن عمدی کار و وقت کشی را نام برد. هدف از این مطالعه بررسی فرسودگی شغلی و تاثیر آن بر اهمال کاری پرستاران می باشد.
این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی می باشد، که بر روی 110 نفر از پرسنل پرستاری شاغل در شهرستان یزد که به صورت نمونه گیری طبقه بندی تصادفی ساده انتخاب شدند، صورت گرفت. برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه فرسودگی و اهمال کاری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی در نسخه 22 نرم افزار SPSS و مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Pls استفاده شد.
نتایج تحقیق نشان داد با وجود ارتباط معنی دار میان ابعاد فرسودگی شغلی و اهمال کاری، بعد مسخ شخصیت تاثیری بر اهمال کاری نداشته و خستگی عاطفی و کاهش موفقیت دارای بیشترین تاثیر می باشند. همچنین ابعاد فرسودگی شغلی تنها در حدود 25/0 از سازه اهمال کاری را تبیین می کنند و مردان پرستار نسبت به زنان پرستار اهمال کار ترند. وضعیت بیمارستان ها نیز در تمامی ابعاد و سازه ها در وضعیت نسبتا مطلوبی قرار دارد.
با توجه به در نظر گرفتن یک سازه به عنوان متغیر پیشبین اهمال کاری، مقدار تبیین شده (25/0) مقدار قابل توجهی است و مدیران می توانند با استفاده از تمهیداتی از قبیل ارتقاء انگیزه، افزایش رضایت شغلی، کاهش فشار و تنش محیطی، برنامه های بازآموزی برای بهبود عملکرد سازمان به رفع هرچه بیشتر فرسودگی کمک نمایند.