تاثیر تناوب خودگفتاری آموزشی بر اجرای عملکرد حرکتی در سالمندان شهر اهواز

فرایندها و راهکارهای شناختی از قبیل خودگفتاری آموزشی یکی از روش های مناسب و کاربردی مداخله ای جهت بهبود عملکرد افراد است لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تناوب خودگفتاری آموزشی بر اجرای عملکرد حرکتی در سالمندان انجام پذیرفت.
روش اجرای این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که با طرح پیش آزمون، پس آزمون و یادداری در سه گروه خودگفتاری با یک تکرار، خودگفتاری با سه تکرار و گروه کنترل بدون خودگفتاری صورت گرفت. تعداد 36 نفر از سالمندان شهر اهواز به صورت در دسترس انتخاب شده و به طور همگن در سه گروه قرار گرفتند. ابتدا یک پیش آزمون گرفته شد، سپس افراد به مدت دو هفته و هر هفته سه جلسه به تمرین مهارت پاس سینه بسکتبال مطابق با آزمون مهارتی بسکتبال جانسون پرداختند. پس از آخرین جلسه تمرینی، پس آزمون و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، آزمون یادداری به عمل آمد. هوشیاری کامل و داشتن سلامت روانی و ذهنی از معیارهای ورود به مطالعه بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس درون گروهی تجزیه و تحلیل شد. سطح معناداری 0/05>P در نظر گرفته شد.
نتایج نشان داد که تمرین خودگفتاری با یک تکرار (پیش آزمون (53/2+66/17) تا آزمون یادداری (36/2+16/20)) نسبت به تمرین خودگفتاری با سه تکرار (پیش آزمون (69/1+16/17) تا آزمون یادداری (71/1+25/17)) و نیز گروه کنترل از پیش آزمون (60/1+25/16) تا یادداری (61/1+66/16) (تاثیر مثبتی را در عملکرد پاس سینه بسکتبال در بین سالمندان در پس آزمون و یادداری دارد (0/05>P).
با توجه به نتایج این تحقیق می توان بیان کرد که خودگفتاری آموزشی با تواتر پایین موجب بهبود اجرای مهارت های نیازمند دقت مثل پاس سینه بسکتبال در سالمندان می گردد.