تاثیر تجویز سولفات منیزیم بر عملکرد کلیه متعاقب القا ایسکمی- بازخونرسانی در موش صحرایی

این مطالعه به منظور بررسی اثر پیشگیری کننده تجویز سولفات منیزیم بر عملکرد کلیه متعاقب ایسکمی- بازخونرسانی تجربی در موش صحرایی انجام گرفت. در این مطالعه از 25 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد که بصورت تصادفی به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند. گروه اول (شاهد جراحی): در این گروه آب مقطر گاواژ شده و پس از گذشتن یک هفته، محوطه بطنی حیوانات باز شده و نفرکتومی کلیه چپ انجام گرفت. گروه دوم (ایسکمی-رپرفیوژن IR): این گروه تا زمان ایجاد ایسکمی بازخونرسانی هیچ دارویی دریافت نکرده و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز و عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد شد و 8 ساعت بعد از آن نفرکتومی کلیه چپ صورت گرفت. گروه سوم: یک هفته قبل از القا ایسکمی، سولفات منیزیم(25mg/kg) گاواژ شد و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شد، عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد گردید و 8 ساعت پس از آن، نفرکتومی کلیه چپ صورت گرفت. مراحل کار در گروه های چهارم و پنجم مشابه گروه سوم انجام گرفت با این تفاوت که موش ها به ترتیب سولفات منیزیم (50mg/kg) و (100mg/kg)را دریافت کردند. در انتهای آزمایش نمونه های بافتی برای ارزیابی آسیب شناسی و اندازه-گیری فعالیت مالون دی آلدئید، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز اخذ شد. نتایج حاصل از آسیب شناسی کلیه نشان داد که میزان نکروز و دژنراسیون لوله های ادراری و ارتشاح سلول های التهابی در گروه های پیش درمان شده با سولفات منیزیم در مقایسه با گروه های درمان نشده، پایین تر بود. همچنین تیمار با سولفات منیزیم (100mg/kg) بطور معنی داری مقادیر افزایش یافته مالون دی آلدئید بافت کلیه را کاهش داد و مقادیر سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز کاهش یافته کلیه را افزایش داده بود (05/0>p). نتایج تحقیق نشان داد که سولفات منیزیم توانسته است از آسیب های وارده به کلیه متعاقب القا ایسکمی- بازخونرسانی جلوگیری کند..