تاثیر بریس نئوپرنی زانو بر کینتیک مفصل زانوی کشتی گیران نخبه، متعاقب جراحی بازسازی لیگامان متقاطع قدامی به وسیله آتوگرافت تاندون همسترینگ

پارگی لیگامان متقاطع قدامی(ACL) یکی از آسیب های شایع در میان کشتی گیران می باشد. یکی از روش های درمان این آسیب، جراحی بازسازی به روش آتوگرافت تاندون همسترینگ(HST) می باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر بریس های نئوپرنی زانو بر متغیرهای کینتیکی زانوی کشتی گیران نخبه متعاقب جراحی بازسازی لیگامان به وسیله اتوگرافت همسترینگ می باشد.
روش شناسی: 10 کشتی گیر نخبه با میانگین و انحراف استاندار سنی 37/2± 1/26سال، وزن 32/11±25/78 کیلوگرم و قد62/3 ±174سانتی متر که همگی در فاصله زمانی شش تا هجده ماه قبل از پژوهش حاضر مورد جراحی بازسازی لیگامان متقاطع قدامی به وسیله آتوگرافت همسترینگ قرار گرفته اند، به طور در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این تحقیق متغیرهای منتخب کینتیکی (نسبت گشتاور عضلات فلکسور به اکسنتسور زانو، میانگین حداکثر گشتاور، حداکثر توان و کل کار عضلات فلکسور و اکستنسور زانو) بوسیله دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک Gymnex مدل ISO-1 در سرعت 120 درجه بر ثانیه در دو حالت بدون بریس و با بریس نئوپرن با کشکک باز و دو نوار قابل تنظیم مورد اندازه گیری قرار گرفتند.
نتایج آزمون های آماری نشان داد که استفاده از بریس سبب ایجاد تغییرات معنی داری در میانگین حداکثر گشتاور ، حداکثر توان و کل کار عضلات فلکسور زانو و نیز نسبت گشتاور عضلات فلکسور به اکستنسور زانو گردید(P<0.05) ، با این حال استفاده از بریس نئوپرن سبب ایجاد تغییرات معنی داری در متغیرهای کینتیکی عضلات اکستنسور زانو نگردید(P≥0.05).
با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت که استفاده از بریس نئوپرنی سبب بهبود متغیرهای کینتیکی، بویژه عضلات فلکسور زانو در کشتی گیران نخبه متعاقب جراحی بازسازی لیگامان می شود. بنابراین کشتی گیران پس از انجام جراحی بازسازی ACL به روش HST و انجام مراحل توانبخشی، می توانند از مزایای بریس های نئوپرنی به منظور بهبود متغیرهای کینتیکی عضلات فلکسور زانو و کاهش احتمال آسیب مجدد لیگامان در حین فعالیت ورزشی استفاده نمایند.