ارائه الگویی برای افزایش خلاقیت در آموزش کارگاه های طراحی رشته مهندسی معماری

مطالعات بر روی فرایند یادگیری از قرن بیستم آغاز شد. روان شناسان رفتارگرا یادگیری را امری موروثی و تابع حواس می دانستند؛ با مطالعات تکمیلی شناخت گرایان یادگیری محصول تمایزات ذهنی یادگیرنده ها عنوان شد. درواقع تمایزات ذهنی افراد به الگوی ثابتی در رفتار و عملکرد منجر شده که از آن به عنوان سبک یادگیری یاد می شود. منظور از سبکها ترجیح افراد در استفاده از توانایی ها ی یادگیری است. این مقاله با هدف شناسایی تمایزات ذهنی یادگیرنده ها و ارتباط آن با عملکرد خلاق دانشجویان در کارگاه های طراحی معماری است. ازاین رو، این پرسش مطرح می شود که سبک های متمایز یادگیرنده ها چگونه عملکرد آنها را متاثر می سازد؛ یا به عبارتی چگونه با بهره گیری از سبک های متمایز یادگیرنده ها می توان در کارگاه های طراحی معماری بستری برای بروز خلاقیت دانشجویان فراهم ساخت. راهبرد اصلی برای پاسخ گویی به این پرسش، باتوجه به رویکرد کمی تحقیق، از نوع همبستگی است که اثربخشی سبک یادگیری بر عملکرد خلاق را مورد ارزیابی قرار می دهد؛ در جمع آوری اطلاعات از ابزار سنجش سبک یادگیری هرمان(HBDI) استفاده شده است. از نرم افزار تحلیل آماری(SPSS) برای راستی آزمایی مطالعات تئوری از طریق تحلیل داده های کمی استفاده شد. دستاوردهای این مقاله نشان می دهد که یک رابطه ی معناداری بین سبک یادگیری تعاملی و عملکرد تحصیلی وجود دارد. یافته های این تحقیق می تواند امر هدایت هر چه موثرتر و خلاق تر آتلیه های طراحی معماری را به ویژه با کاربست فعالیتهای گروهی بهبود بخشد.