بررسی افزایش قطعه ی ST در هنگام تعبیه ی ضربان ساز دایمی به عنوان شاخص پیش آگهی عملکرد آن

تعبیه ی لید ضربان ساز سبب ایجاد آسیب در میوکارد می شود که می تواند با افزایش قطعه ی ST همراه باشد. تغییر در میزان قطعه ی ST، می تواند با تغییرات آستانه ی تحریک (Threshold)، حس (Sense)، میدان نوسان (Amplitude)، مقاومت ظاهری (Impedance) و حساسیت (Sensitivity) در ارتباط باشد. از طرفی، رابطه ی میزان عددی افزایش قطعه ی ST با عملکرد ضربان ساز روشن نیست.
مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی هم گروهی آینده نگر بود که بر روی 83 بیمار مراجعه کننده به بخش قلب بیمارستان بوعلی سینای قزوین جهت تعبیه ی ضربان ساز دایمی (Permanent pacemaker یا PPM) در فاصله ی زمانی آذرماه 1390 تا اردیبهشت 1392 انجام شد. کلیه ی بیماران در یک مرکز و توسط یک الکتروفیزیولوژیست مورد تعبیه ی ضربان ساز دایمی قرار گرفتند. اطلاعات با مشاهده و ثبت داده های آنالیز ضربان ساز دایمی (تغییرات ST، آستانه ی تحریک، حس و مقاومت ظاهری) در حین کارگذاری با استفاده از پرسش نامه جمع آوری گردید و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین سنی بیماران 4/1 ± 7/71 سال بود. 1/48 درصد از بیماران مورد پژوهش مذکر و 8/51 درصد مونث بودند. برای 25 بیمار ضربان ساز دایمی تک حفره ای و 58 بیمار ضربان ساز دایمی دو حفره ای تعبیه شد. متوسط تغییرات ST لید دهلیزی 27/1 ± 95/3 میلی ولت و در لید بطنی 41/3 ± 71/16 میلی ولت بود. میزان تغییرات پارامترها (حس، مقاومت ظاهری و آستانه ی تحریک) به طور جداگانه در لید دهلیزی و بطنی به دست آمد و با تغییرات قطعه ی ST مقایسه شد. رابطه ی تغییرات ST فقط در دهلیز راست با تغییرات آستانه ی تحریک و حس دهلیزی ارتباط معنی دار داشت (003/0 = P).
در پژوهش حاضر، رابطه ی معنی داری بین تغییرات ST و سایر پارامترها دیده نشد. می توان چنین استنباط کرد که استفاده از تغییرات ST پیش بینی کننده ی مناسبی جهت عملکرد ضربان ساز دایمی در آینده نیست.