الگوی ریسک های ورود سازمان های عمومی به شبکه های اجتماعی

از دیدگاه نظری هر فعالیتی با درجه ای از ریسک همراه است. ریسک را نمی توان به طور کامل حذف کرد؛ بنابراین نگرش علمی به مسئله ریسک چیزی جز مدیریت آن نیست. شبکه های اجتماعی مجازی به لحاظ عمومیت یافتن میان کاربران در پهنه جغرافیایی درون مرزهای ملی، تبدیل شدن به ابزار ارتباطی خصوصی و فارغ بودن از هر نوع کنترل جامع از سوی مراجع قدرت، به وسیله ای بی بدیل در عرصه ارتباطات تبدیل شده اند و زمینه های تاثیرگذاری خارج از کنترل دولت ها و نهادهای قدرت را در جوامع به وجود آورده اند. گسترش روزافزون این شبکه ها علی رغم مزیت های انکارناپذیر، آسیب هایی را نیز برای سازمان های عمومی در صورت عدم مدیریت اثربخش آن به همراه خواهد داشت. هدف پژوهش حاضر شناسایی ریسک های ورود سازمان های عمومی به شبکه های اجتماعی است. این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نظر نوع استفاده، کاربردی است. بدین منظور، روی نمونه ای از خبرگان، مدیران و کارشناسان شهرداری منطقه 22 تهران مطالعاتی انجام شد. تحلیل داده ها به کمک تحلیل عاملی اکتشافی، تاییدی و آزمون تی نشان داد ریسک های اطلاعاتی، اخلاقی، امنیتی، نظارتی، راهبردی و بهره وری از مهم ترین ریسک های ورود سازمان های عمومی به شبکه های اجتماعی محسوب می شوند.