مروری بر مواد پرانرژی سازگار با محیط زیست

امروزه به واسطه ی تهدیدهای فراوانی که از سوی مواد و فرایندهای شیمیایی متوجه انسان و محیط زیست است، شیمی سبز بسیار مورد اقبال و توجه دانشمندان قرار گرفته است. به نظر می رسد در آینده ای نزدیک، توجه به اصول شیمی سبز در کلیه ی مراحل طراحی مواد پرانرژی و فرایندهای تولید، بهینه سازی و یا دفع ضایعات و پساب های صنعتی الزامی گردد. این مقاله، مروری اجمالی در مورد نگرش شیمی سبز به مواد پرانرژی در کلاس های مختلف آن اعم از مواد منفجره، پیشرانه ها و ترکیبات پیروتکنیک دارد. مواد پرانرژی سبز باید براساس اصول دوازده گانه ی شیمی سبز تولید شوند. بنابراین، تولید مواد زاید ضمن چرخه ی تولید، آزمون، نگهداری و حمل و نقل مواد پرانرژی به حداقل می رسد. همچنین محصولات آلاینده ی ناشی از احتراق و انفجار و یا تجزیه ی این مواد می بایست به کمترین مقدار ممکن برسد. مواد پرانرژی با محتوای نیتروژن بالا، یکی از دسته های مواد پرانرژی هستند که بسیار مورد توجه محققین در این حوزه از علوم قرار گرفته اند. از آنجایی که بخش عمده ای از گازهای ناشی از تجزیه، احتراق یا انفجار این مواد را گاز نیتروژن تشکیل می دهد، این مواد را سبز می خوانند. همچنین طراحی فرمولاسیون هایی برای پیشرانه ها و پیروتکنیک ها که حتی الامکان عاری از فلزاتی مانند سرب باشد و یا عاری از عناصر هالوژنی باشد، از اهداف دیگر دانشمندان علم مواد پرانرژی به منظور تحقق اهداف شیمی سبز می باشد. همچنین تلاش های انجام گرفته برای دستیابی به اکسیدکننده ها و بایندرهای سبز به منظور جایگزینی با مواد فعلی در فرمولاسیون های مواد پرانرژی به اختصار آمده است.