مقایسه دو روش جراحی پلاک لاکینگ ولار و پین گذاری از راه پوست بدون استفاده از اکسترنال فیکساتور در درمان شکستگی خارج مفصلی و ناپایدار دیستال رادیوس (UDRF): مطالعه بالینی تصادفی و کنترل شده یک سوکور

یکی از شکستگی های شایع، شکستگی دیستال رادیوس می باشد و درمان های مختلفی برای آن پیشنهاد شده است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، مقایسه ی جااندازی باز و فیکساسیون داخلی (Open reduction and internal fixation یا ORIF) با استفاده از یک پلاک لاکینگ ولار در مقایسه با پین گذاری از راه پوست و گچ گیری زیرآرنج در بیماران کمتر از 60 سال با تراکم استخوان خوب که شکستگی دیستال رادیوس ناپایدار (Unstable distal radius fracture یا UDRF) خارج مفصلی داشتند، بود.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور بود. 88 بیمار در طیف سنی 18 تا 60 سال، با شکستگی بسته و خارج مفصلی UDRF مورد بررسی قرار گرفتند. میزان درد [با استفاده از مقیاس آنالوگ دیداری (Visual analog scale یا VAS)] و نتایج عملکردی دو روش پین گذاری از راه پوست و پلاک گذاری، 3 و 12 ماه پس از عمل جراحی مقایسه گردید.
شدت درد 3 و 12 ماه پس از درمان در گروه پین گذاری بیشتر بود (به ترتیب 001/0 = P و 390/ = P). دامنه ی حرکات مفصل در گروه پلاک گذاری به طور قابل توجهی بهتر بود (001/0 > P). تفاوت معنی داری در توانایی انجام فعالیت های روزانه 3 ماه پس از درمان بین دو گروه وجود داشت، اما محدودیت قابل توجهی در فعالیت های روزانه، 12 ماه بعد از عمل جراحی در گروه پین گذاری مشاهده شد (004/0 = P).
ثابت کردن شکستگی با پلاک را می توان روش مناسب تری برای درمان شکستگی دیستال رادیوس ناپایدار خارج مفصلی در مقایسه با پین گذاری از راه پوست از نظر میزان درد پس از عمل، دامنه ی حرکات مفصلی و عملکرد در بیماران کمتر از 60 سال دانست.