روان سنجی مقیاس خودکارآمدی پژوهشی(RSES) در دانشجویان تحصیلات تکمیلی علوم پزشکی

خودکارآمدی پژوهشی پیش بینی کننده ی علاقه فراگیران به انجام پژوهش است و ارزیابی صحیح آن به اساتید در شناخت نقاط قوت و ضعف فراگیران در رابطه با پژوهش کمک می کند. این مطالعه با هدف روان سنجی مقیاس خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد.
در این مطالعه روان سنجی از اطلاعات جمع آوری شده از 150 دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی ایران درسال 1395 استفاده شد. ابزار اولیه 18 گویه ای با مقیاس لیکرت از مطالعات قبلی اقتباس شده بود. روند اعتبار سنجی با بررسی شاخص روایی محتوی، نسبت روایی محتوی و روایی سازه با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی و امتیاز تاثیر صورت گرفت. پایایی درونی ابزار با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ و ثبات ابزار به وسیله روش آزمون باز آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت.
در مقیاس اولیه 18 سوالی براساس شاخص ضریب تاثیر بالای 1/5 و شاخص محتوی بالای 0/49 و نسبت روایی بالای 0/7 تعداد 18 سوال حفظ شد.
براساس تحلیل عاملی اکتشافی نیز تمامی این 18 سوال در ابزار باقی ماندند. با در نظر گرفتن ارزش ویژه بالای 1 برای هر عامل، سه عامل خودکارآمدی شناخت مسئله، خودکارآمدی روش شناسی، خودکارامدی گزارش نویسی استخراج شد. این مقیاس قادر به پیش بینی 57/072 درصد از تغییرات کل مقیاس بود.
نتایج این مطالعه شاهد مناسبی در خصوص استحکام ساختار عاملی و پایایی ابزار خودکارآمدی پژوهشی است. این نتایج می تواند جهت سنجش خودکارآمدی پژوهشی در دانشگاه ها و سایر موسسات آموزشی مورد استفاده قرار گیرد.