بررسی اثر پروبیوتیک بر پیشگیری از عفونت ادراری بیمارستانی در سالمندان بستری در بخش مراقبت های ویژه

عفونت دستگاه ادراری شایع ترین عفونت اکتسابی از بیمارستان است و افراد سالمند بستری شده در بخش مراقبت‏های ویژه به شدت مستعد ابتلا به این عفونت می باشند. در مطالعه ی حاضر با توجه به این فرضیه که ارگانیسم‏های پروبیوتیک می توانند نماینده یک مداخله موثر و ایمن برای اهداف کنترل عفونت باشند نقش یک پروبیوتیک متشکل از 4 سویه لاکتوباسیل در پیشگیری از عفونت ادراری دربیماران سالمند بستری در بخش های مراقبت ویژه مورد بررسی قرار گرفت.
یک مطالعه تصادفی دو سر کور کنترل شده با پلاسبو، بر روی 50 بیمار سالمند بستری در بخش های مراقبت ویژه انجام شد. بیماران به طور تصادفی پروبیوتیک حاوی CFU 107×5 باکتری لیپوفیلیزه زنده از چهار سویه لاکتوباسیلوس (لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس رامنوسوس، لاکتوباسیلوس گاسری و لاکتوباسیلوس پلانتارم) و یا پلاسبو را به صورت دو بار در روز برای هفت روز دریافت کردند. قبل از شروع و در روز چهاردهم مطالعه دو گروه از نظر سطح CRP (C-reactive protein) و نتایج آزمایشات کشت ادرار و لکوسیتوری مقایسه شدند. نمره APACHE II و وضعیت حیات در پیگیری یک ماهه نیز اندازه گیری شد.
استفاده از پروبیوتیک به طور معنی داری تعداد موارد لکوسیتوری (002/0p=) و کشت ادرار مثبت (002/0p=) را در گروه پروبیوتیک نسبت به پلاسبو کاهش داد. استفاده از پروبیوتیک هیچ اثر قابل توجهی بر روی سطح CRP نداشت. علی رغم کاهش نمره ارزیابی فیزیولوژی حاد و سلامت مزمن (APACHE II) و پایین تر بودن نرخ مرگ و میر در گروه پروبیوتیک نسبت به گروه پلاسبو، این تفاوت‏ها از لحاظ آماری معنی دار نبودند.
پروبیوتیک‏ها می‏توانند به طور قابل توجهی از بروز عفونت ادراری در بیماران سالمند بستری در بخش مراقبت ویژه جلوگیری کنند و تجویز آن با یک تغییر معنی دار در میکروفلور دستگاه ادراری و کاهش کلونیزاسیون پاتوژن‏ها همراه است؛ بنابراین پروبیوتیک‏ها می‏توانند به عنوان یک درمان کمکی در بیماران بدحال در نظر گرفته شوند.