بهینه سازی کارایی برخی علف کش های پس رویشی چغندر قند (Beta vulgaris L.) با استفاده از مواد افزودنی و کاربرد چند مرحله ای علف کش

افزایش کارایی علف کش های پس رویشی نیازمند کاربرد مواد افزودنی به صورت اختلاط در مخزن و یا به کار رفته در ساختار فرمولاسیون می باشد. به منظور افزایش کارایی برخی ازعلف کش های پس رویشی چغندر قند، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1392 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد، اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل؛ نحوه کاربرد علف کش (کاربرد یک مرحله ای و چند مرحله ای) ، نوع علف کش (کلریدازون+دسمدیفام (کلردس)، دسمدیفام+فنمدیفام+اتوفومسات (دسفنتو)، و کلریدازون+دسمدیفام+فنمدیفام+اتوفومسات (کلردس فن تو) و ماده افزودنی (عدم کاربرد ماده افزودنی، آمونیوم سولفات، آدیگور و سیتوگیت) بود.نتایج نشان داد که بیشترین میزان عملکرد ریشه چغندر قند (29/110 تن در هکتار) در نتیجه کاربرد چند مرحله ای کلر دس به همراه آدیگورو بیشترین میزان عملکرد شکر (10/16 تن در هکتار) در اثر کاربرد چند مرحله ای کلر دس فن توبه همراه آدیگور حاصل شد. همچنین تیمار کاربرد چند مرحله ای دس فن تو بدون ماده افزودنی کمترین میزان عملکرد ریشه و شکر را (به ترتیب با 07/50 و 57/7 تن در هکتار) در بین تیمارهای آزمایشی داشت. کاربرد چند مرحله ای کلردس به همراه سیتوگیت و همچنین کاربرد یک مرحله ای کلر دس فن توبه همراه سیتوگیت با کنترل کامل علف های هرز بیشترین تاثیر را بر تراکم و زیست توده کل علف های هرز داشتند. در مقابل،تیمارهای کاربرد یک مرحله ای و چند مرحله ای دسفنتو به همراه آمونیوم سولفات، کمترین تاثیر را بر تراکم و زیست توده کل علف های هرز داشتند. نتایج حاصل از برازش معادله کاهش هذلولی دو پارامتره نشان داد که در غیاب علف های هرز، بالاترین میزان عملکرد ریشه چغندر قند به ترتیب 62/104 و 41/101 تن در هکتار، و در صورتی که تراکم و زیست توده کل علف های هرز به 28/24 بوته در متر مربع و یا 13/479 گرم ماده خشک در متر مربع برسد، عملکرد ریشه چغندر قند 50 درصد کاهش خواهد یافت.