بررسی خشکی هیدرولوژیکی حوضه های داخلی ایران

چاله های داخلی ایران پس از کوهزایی پاسادنین به صورت سطح پایه آب های روان درآمده است. بررسی تفاوت‏های مکانی این چاله ها هدف اصلی این پژوهش است. ازآنجایی که اختلافات مکانی و توپوگرافیکی در طبیعت به صورت تفاوت های اقلیمی منعکس می شوند؛ با استفاده از شاخص های خشکی متاثر از دما و بارش، تفاوت های مکانی سالانه و ماهانه حوضه های ارومیه، مهارلو، میقان، قم، ابرکوه، اردستان، سیرجان، قطروئیه، یزد، جازموریان، لوت و بافق ازنظر مدت آبگیری بررسی شدند. با بررسی خشکی هیدرولوژیکی ماهانه، تعداد ماه های مرطوبی که هر حوضه قادر به تامین آب دریاچه است، مشخص شد. بر این اساس حوضه های میقان، گاوخونی، مهارلو و ارومیه با بیلان مثبت آب و 6 ماه مرطوب، به عنوان دریاچه های دائمی شناخته می شوند. ابرکوه، بافق، قم و سیرجان بین 20% تا 26% و حوضه های درانجیر، قطروئیه و یزد بین 15% تا 20% از ایام سال امکان احیا کردن دریاچه را دارند و سرانجام لوت، اردستان و جازموریان باقابلیت آبگیری کمتر از 5% از سال کاملا به صورت پلایا و کویری هستند.