اثرات گلی بن کلامید بر ذخیره حافظه در مدل یادگیری احترازی غیرفعال موش های صحرایی

گلوکز، حافظه را در موش ها افزایش می دهد و از مختل شدن حافظه توسط مرفین جلوگیری می کند. یکی از مکانیسم هایی که به وسیله آن ممکن است گلوکز بر حافظه اثر گذارد از طریق تنظیم کانال پتاسیمی حساس به ATP است.
این مطالعه به منظور تعیین اثرات گلی بن کلامید بر ذخیره حافظه در مدل یادگیری احترازی غیرفعال در موش های صحرایی بود.
این مطالعه تجربی در سال 1394 در دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. 40 سر موش نر نژاد ویستار به گروه های 8 تایی شاهد، حلال (محلول DMSO) و گلی بن کلامید تقسیم شدند. موش ها در دستگاه احترازی غیرفعال (50 هرتز، 1 میلی آمپر، 3 ثانیه) آموزش داده شدند. محلول DMSO (0/2 میلی لیتر) و گلی بن کلامید (1، 2 و 5 میلی گرم/ کیلوگرم داخل صفاقی) به مدت 10 روز قبل از آموزش به موش ها تزریق و 48 ساعت بعد از آموزش، آزمون به خاطرآوری انجام شد. مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای اولین بار وارد محفظه تاریک دستگاه شود به عنوان معیار ذخیره حافظه اندازه گیری شد.
تاخیر زمانی قبل از ورود به ناحیه تاریک و کل زمان حضور در ناحیه روشن در گروه های دریافت کننده گلی بن کلامید کم تر از گروه شاهد بود. این زمان ها در گروه 5 میلی گرم به طور معنی داری کم تر از گروه شاهد بود (0/05>P). برعکس کل زمان حضور در ناحیه تاریک بیش تر از گروه شاهد بود.
احتمالا گلی بن کلامید به عنوان یک مهارکننده کانال پتاسیمی حساس به ATP از طریق افزایش غلظت انسولین و در نتیجه کاهش گلوکز خون موجب کاهش ذخیره حافظه شده است.