شناسایی و اولویت بندی موانع و راهکارهای توسعه حقوق ورزشی در ایران

پژوهش حاضر با هدف شناسایی اولویت ها در توسعه نظام حقوق ورزش کشور انجام پذیرفت. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی متخصصان حقوق ورزشی (روسای کمیته انضباطی، مدرسان حقوق ورزشی در دانشگاه ها، وکلای ورزشی و کلیه کسانی که در زمینه حقوق ورزشی مقاله و یا پایان نامه ای نگاشته اند) بود. نمونه گیری به صورت دسترس و به شکل گلوله برفی بود که طی آن 75 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته در دو بخش اصلی بود که روایی صوری آن توسط چند تن از اساتید مدیریت ورزشی و حقوق تایید و پایایی آن نیز با روش آلفای کرونباخ (95/0) مورد پذیرش واقع شد. داده های پژوهش با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تحلیل تشخیصی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل یافته ها، در بخش موانع، 4 بعد (بخش علمی-آموزشی، بخش نیروی انسانی، بخش حقوق و قانونی و بخش مدیریتی– ساختاری) مورد بررسی قرار گرفت که اصلی ترین آنها به ترتیب: موانع علمی- آموزشی، موانع قانونی- حقوقی و موانع نیروی انسانی و در بخش راهکارها، اصلی ترین راهکارهای توسعه حقوق ورزشی به ترتیب: راهکار نیروی انسانی، راهکار علمی- آموزشی و راهکار قانونی- حقوقی بودند. گفتنی است که بعد راهکار ساختاری- مدیریتی، هیچ نقشی در تابع ممیزی ایفا نکرد و درنتیجه بر توسعه حقوق ورزشی تاثیر معنی داری نداشت. در پایان، شیوه های کاربردی برخاسته از نتایج تحقیق برای رفع موانع نهادینه شدن حقوق ورزشی و راهکارهایی به منظور ارتقای آن ارائه شد.