«دوستی» در سنت فلسفه سیاسی اسلامی

به تاسی از حکیمان کلاسیک یونانی، «دوستی» به مثابه مفهومی فلسفی و سیاسی، در فلسفه سیاسی متفکران مسلمان نیز مورد توجه بوده است. با این حال، توجه آنها به این مقوله، دارای نقاط ممیزه ای است که نشان از تفاوت های تفکر اسلامی از تفکر یونانی در کلیت آن می تواند داشته باشد. این نقاط تمایز خود را بیشتر در کم اهمیت تر دانستن این مقوله در چارچوب تفکر سیاسی و بهره گیری از مفاهیم کمکی برای جایگیری آن در چارچوب فلسفه سیاسی آنها نشان می دهد. مقاله حاضر با بررسی مفهوم دوستی در آرای فیلسوفانی چون کندی، فارابی، عامری، اخوان الصفا و خواجه نصیرالدین طوسی از طریق تحلیل محتوایی آثار آنها، نشان می دهد که متفکران مسلمان در وام گیری از فیلسوفان یونانی، بنا به زمینه فکری خویش، روایتی مختص خود از مفاهیم برسازنده سامان سیاسی به دست می دهند که در مواردی حتی با رویکرد حکیمان یونانی مخالف است.