مدل سازی بیومکانیکی منتخبی از روش های حمل بار، با هدف افزایش توان رزمی نیروهای نظامی

هدف این مطالعه، مدل سازی منتخبی از روش های حمل بار در دو حرکت پایه ای نشستن و برخاستن، به منظور معرفی مناسب ترین روش جهت کاهش انرژی مصرفی و گشتاور مفاصل در بین نظامیان بود.
از تعداد ده نفر آزمودنی جهت تعیین قیدهای آناتومیکی، ثبت کینماتیک حرکات نشستن و برخاستن و استخراج برخی از پارامترهای لازم جهت مدل سازی استفاده شد.
متعاقب آن، موقعیت مرکز ثقل چهار وسیله ی حمل بار شامل کوله پشتی، کوله دوگانه، جلیقه و کیف دوگانه تعیین شد و با اعمال باری به جرم 40 کیلوگرم به آن، چهار مدل مختلف، از بدن و بار اعمال شده به آن بر اساس معادلات دینامیک معکوس به روش لاگرانژ ساخته شد. سپس مدل های دو بعدی و چهار سگمنتی، بر اساس اطلاعات کینماتیک حرکت اجراء شدند و گشتاور هیپ و انرژی مکانیکی مفاصل محاسبه شد.
براساس نتایج پژوهش از بین روش های بررسی شده، روش کوله پشتی، کمترین انرژی مکانیکی را صرف کرد و روش کیف دوگانه نیز کمترین گشتاور را به مفصل هیپ اعمال کرد.
برای افزایش توان سرباز حین حمل بار در حرکات تکراری و طولانی، لازم است جرم بار در نزدیک ترین فاصله نسبت به مرکز ثقل بدن، و با ارتفاع کمتری به بالاتنه وارد شود تا انرژی مکانیکی و گشتاور حرکت کاهش یابد. نهایتا می توان گفت از بین روش های بررسی شده، حمل بار با کوله پشتی با توجه به قابلیت هایی که دارد، می تواند مناسب ترین انتخاب جهت حمل وسایل سنگین و حجیم باشد.