نقش میانجی گری کیفیت خواب در رابطه بین حجم کاری و سلامت جسمانی و روانی در بین پرستاران

پرستاران به عنوان عمده ترین بخش نیروی انسانی در سیستم بهداشتی و درمانی همواره درمعرض مشکلات مرتبط با نوبتکاری می باشند. پژوهش حاضر با هدف آزمودن الگویی از روابط حجم کاری با سلامت جسمانی و روانی با نقش میانجی گری کیفیت خواب در بین پرستاران انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود که در بین 236 نفر از پرستاران شاغل در سه بیمارستان آموزشی شهر بجنورد انجام شد. برای جمع آوری داده های مورد نیاز از پرسشنامه زمینه یابی نوبتکاران (SOS) استفاده شد. ارزیابی الگوی پیشنهادی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری (SEM) براساس نرم افزار AMOS-22 و SPSS-22 انجام گرفت. جهت آزمودن اثرات واسطه ای از روش بوت استراپ در برنامه ماکرو آزمون پریچر و هیز استفاده شد.
نتایج حاکی از برازش نسبتا خوب الگو با داده ها بود؛ همچنین نتایج نشان داد حجم کاری بطور مستقیم فقط بر سلامت جسمانی اثر دارد و کیفیت خواب در رابطه بین حجم کاری با سلامت جسمانی و روانی نقش واسطه ای دارد.
کیفیت خواب به عنوان یک متغیر مهم می تواند میانجی گر رابطه بین حجم کاری با سلامت جسمانی و روانی در پرستاران باشد. لذا پیشنهاد می شود برنامه های مداخله ای برای ارتقای سلامت کارکنان متمرکز بر تنظیم و تغییر نوبت های کاری و آموزش اصول بهداشت خواب به آن ها شود.