نقدی بر تئوری مدل ایزوترم جذب لانگمویر در محیطهای آبی

یکی از مهمترین اهداف مطالعات جذب در محلولهای آبی،‏ تعیین حداکثر ظرفیت جذب است. در طی 100 سال گذشته،‏ مدلهای زیادی در این زمینه ارائه شده است،‏ ولی بجز مدل ایزوترم لانگمویر و تا اندازهای مدل برونر و همکاران،‏ هیچکدام از مدلها از تئوری ریاضی مهمی برخوردار نیستند. در این پژوهش،‏ با مروری بر نظریه لانگمویر،‏ تئوری مدل مورد نقد قرار میگیرد. اگرچه شکل کلی مدل توجیه کننده رفتار جذب تعادلی میباشد،‏ ولی در این پژوهش،‏ نشان داده می شود که نمیتوان از اصل لوشاتلیه نتیجه گرفت که سرعت جذب و سرعت واجذب با هم برابرند. همچنین مرور بر روش های آزمایش ایزوترم جذب نشان میدهد که اصولا تغییرات زمانی وجود ندارد و در نتیجه استفاده از مفاهیم سرعت صحیح نمیباشد. همچنین استفاده از تساوی سرعت جذب و واجذب با قانون بقای جرم مغایرت دارد. بنابراین،‏ تئوری مدل لانگمویر مبتنی بر فرضیات غیرواقعی بوده و فاقد اعتبار نظری است.