بررسی آستیگماتیسم قرنیه ی قدامی، خلفی و کل در افراد طبیعی

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان و محور آستیگماتیسم قرنیه ی قدامی (Anterior corneal astigmatism یا ACA)، خلفی (Posterior corneal astigmatism یا PCA) و کل (Total corneal astigmatism یا TCA) انجام گرفت.
در این مطالعه ی گذشته نگر، نقشه های توپوگرافی پنتاکم 226 چشم (113 بیمار) از افراد که آستیگماتیسم Refractive بین 6-1 دیوپتر داشتند، مورد بررسی قرار گرفت. میزان آستیگماتیسم سطح قدامی، خلفی و کل قرنیه تعیین گردید. همچنین، بزرگی و محور آستیگماتیسم این سطوح با هم مقایسه شدند. 050/0 > P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه، 74/6 ± 00/33 سال بود. میانگین و انحراف معیار میزان ACA برابر 99/0 ± 02/2، PCA 20/0 ± 44/0 و TCA 01/1 ± 98/1 دیوپتر بود. آستیگماتیسم قدامی موافق قاعده و آستیگماتیسم خلفی مخالف قاعده، شیوع بیشتری نسبت به سایر جهت های محورها داشتند. در گروه های ACA و TCA، بیشترین میانگین بزرگی مربوط به آستیگماتیسم With-the-rule (WTR) بود. مقدار PCA فقط در 8 درصد افراد از 75/0 دیوپتر تجاوز می کرد. ACA با PCA (83/0 = r) و TCA (98/0 = r) ارتباط مستقیم بارزی داشت. همچنین، بین PCA و TCA رابطه ی مستقیم و شدیدی وجود داشت (78/0 = r، 001/0 > P).
نتایج این مطالعه، اطلاعاتی فراهم کرد که ممکن است در دستیابی به نتایج مطلوب در اصلاح آستیگماتیسم در جراحی انکساری یا طراحی لنزهای داخل چشمی جدید مفید باشد.