پایش وضعیت اقلیمی استان تهران با استفاده از شاخص های ارزیابی خشکسالی

سیستم پایش از مقدمات لازم در طرح های مقابله با خشکسالی بوده که مقیاس زمانی نقش تعیین کننده ای در قابلیت و کارآیی آن دارد.یکی از موارد مهم در پایش و بررسی خشکسالی استفاده از شاخص ‏هایی است که بتوان براساس آن ها میزان شدت، تداوم و بزرگی خشکسالی را در یک منطقه ارزیابی کرد. در این تحقیق از اطلاعات هشت ایستگاه سینوپتیک استان تهران طی دوره ای 18 ساله (1395-1377) برای پایش وضعیت خشکسالی استفاده شد.به این منظور با استفاده از شاخص خشکسالی هواشناسی درصد بارش نرمال (PNPI)، شاخص روش استانداردسازی (Z)، شاخص دهک (DI) و شاخص بارش سالانه استاندارد (SIAP) وضعیت استان مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین از روش کمینه مقدار بارش برای انتخاب شاخص مناسب استفاده شد که نتایج نشان داد که در تمامی ایستگاه ‏ها به جز ایستگاه فیروزکوه همزمان با سال وقوع کمینه مقدار بارش تمامی شاخص ‏های مورد بررسی، طبقه خشکسالی شدید و خشکسالی با شدت خیلی زیاد زیر نرمال بودند که بیش تر خشکسالی‏ های بسیار شدید در ماه‏ های خرداد، تیر، مرداد و شهریور به وقوع پیوسته است و در اکثر مواقع نمی ‏تواند منجر به تعیین شاخص یکتا گردد. بیشترین Z (ترسالی1/54) مربوط به ایستگاه آبعلی در ماه اسفند و بیشترین خشکی شدید (1/62-) در ماه شهریور به ایستگاه فیروزکوه اختصاص یافته است. همچنین با پهنه‏ بندی که صورت گرفت مشخص شد که شدت خشکسالی در مناطق جنوبی از جمله ژئوفیزیک بیش تر از مناطق شمالی از قبیل شمیرانات می ‏باشد.