مطالعه رفتار سوختگیری و تمایلات رانندگان به منظور طراحی زیرساخت جایگاه های سوختگیری هیدروژن (مطالعه موردی: شهر مشهد)

هدف از این مقاله ارائه یک مدل بهینه سازی برای برنامه ریزی راهبردی مختص ایستگاه های سوختگیری هیدروژن در یک شهر (شهر مشهد) در شرایط در دست نداشتن داده های مبدا و مقصد (OD) است. مدل ما این مدل دو شرط را در نظر می گیرد: حداکثر کردن ترافیک (مسیرهای رفت و آمد) تحت پوشش ایستگاه های سوختگیری منتخب و به حداقل رساندن متوسط فاصله ساکنان تا نزدیکترین ایستگاه سوختگیری هیدروژن. چون فرض می شود که داده های OD را در اختیار نداریم، از تجمع ایستگاه ها در مناطق دارای بالاترین ترافیک شهر با قید جدیدی ممانعت به عمل می آید که اطلاعات توزیع ایستگاه های سوختگیری فعلی را مد نظر قرار می دهد. این مدل برای شهر مشهد با مساحتی در حدود 3 هزار کیلومترمربع و جمعیت 3 میلیون نفری به کار گرفته شد. در این کار از نتایج نظرسنجی از بیش از 200 راننده مشهدی (غیر تاکسیران) در مورد ترجیحات سوختگیری فعلی شان، تمایلشان به استفاده از وسایل نقلیه با سوخت هیدروژن و حداقل نیازشان (با توجه به حداکثر فاصله تا پمپ و تعداد ایستگاه های موجود در شهر) برای ایجاد شبکه ای از ایستگاه های سوختگیری جایگزین استفاده شده است.