آشفتگی های خودشیفتگی بستری برای مشکلات تنظیم هیجانی و رفتارهای خودتخریب گر در بیماران ملانکولیک: ارزیابی روانکاوانه ی افسانه نارسیس

اگرچه نحوه ی کاربست افسانه ی نارسیس توسط فروید، در تدوین مفهوم خودشیفتگی و سایر مفاهیم نقش بسزایی داشت، اما نادیده انگاشتن مرگ نارسیس توسط او مجادله های نظری متفاوتی در رابطه با مفهوم خودشیفتگی، مشخصا در ارتباط با نحوه ی تعامل این مفهوم با نظریه نهایی سائق ها را به همراه اورد. به دلیل ماهیت خودشیفته پدیده ی ملانکولیا، نقش اثبات شده ی آشفتگی های خودشفتگی و مشکلات تنظیم هیجانی در سبب شناسی آن و سلطه ی آشکار رفتارهای خودتخریب گر در نشانگانهای بیماران ملانکولیک، مطالعه ی این وضعیت بالینی جهت بررسی رابطه خودشیفتگی و سائق مرگ مناسب به نظر می رسد. این مطالعه بر مبنای یک گزارش یک بیمار، نظریه فروید در باب خودشیفتگی و نظریه گرین در باب چگونگی اثرگذاری سائق مرگ بر روابط ابژه ای به دنبال بررسی فراز و نشیب های خودشیفتگی و مشخصا تعامل آن با سائق مرگ است. نویسندگان نتیجه گرفتند که آشیفتگی های خودشیفته نظیر همانند سازی خودشیفته و ایده آل های سطح بالا در بیماران ملانکولیک زمینه را برای سائق مرگ فراهم می کنند تا به واسطه ی کارکرد ابژه زدایی مانع کار سوگ به عنوان یک فرایند ضروری و بهنجار تنظیم هیجانی پس از یک فقدان آسیب زا شده و رابطه با ابژه ها را مورد حمله قرار دهد. آنها استدلال کرده اند که بر خلاف تفسیر فروید از افسانه ی نارسیس در صورتی که نارسیس را ملانکولیک و مرگ او را خودکشی در نظر بگیریم، نحوه ی تعامل خودشیفتگی با سائق مرگ شفاف تر خواهد شد.