مروری بر کاربردهای نانومواد پلیمری در حفاظت آثار تاریخی

آثار تاریخی با توجه به قدمت آن ها در معرض انواع تخریب ها قرار دارند. از جمله این تخریب ها می توان به تخریب توسط انسان ها (واندالیسم) تا تخریب آثار یا مرمت های انجام شده روی آن ها به وسیله عوامل محیطی مانند رطوبت و نور اشاره کرد. نانو فناوری روش ها و راه های ابداعی جدیدی را برای حفظ آثار تاریخی فراهم کرده است. یکی از این روش ها شامل تهیه نانومواد با ابعاد ریزتر، کارآمدتر و پوشش دهی آن ها با فرایندهای مختلف از جمله سل ژل است. در این مقاله، انواع پوشش های پلیمری متداول در حفاظت آثار تاریخی ارائه شده است. در این باره، ابتدا به انواع ارزیابی هایی پرداخته شده که باید برای اقدام های حفاظتی انجام شوند. سپس، به نقش مهم ارگانوسیلیکون ها در تهیه نانوذرات سیلیکا و اثر آن ها بر خواص پوشش اشاره شده است. دسته مهم دیگر از پلیمرهایی که در تهیه پوشش های پلیمری محافظ آثار تاریخی کاربرد دارند، پلیمرهای آکریلی هستند. با توجه به اهمیت روزافزون و جدید هیبریدهای آلی-معدنی در تهیه پوشش های نانوکامپوزیتی این دسته به طور مجزا بررسی شده است. این ترکیبات روی زمینه های مختلف پوشش داده می شوند تا خواص متنوعی مانند آب گریزی و نوشتارناپذیری را در پوشش ها ایجاد کنند. در این مقاله، افزون بر کاربرد نانومواد در تهیه پوشش های متداول پلیمری برای کاربرد در حوزه حفاظت و مرمت، به سایر کاربردهای نانوفناوری در تهیه نانومواد برای استحکام بخشی نقاشی دیواری، پاک سازی پلیمرهای فرسوده از روی آثار تاریخی و استحکام بخشی آثار سلولوزی در برابر قارچ نیز اشاره شده است.