سرمایه گذاری بانک و ارتباط غیرخطی آن با سلامت بانک در شرایط سرکوب مالی

کاهش مخاطرات اخلاقی قراردادها به علت متقارن تر بودن اطلاعات میان تسهیلات گیرنده و بانک و کاهش کارایی فرایند اعتبارسنجی مشتریان، به ترتیب مهم ترین مزایا و معایب افزایش سطح سرمایه گذاری مؤسسات اعتباری معرفی می شود. در این مطالعه این موضوع در قالب تأثیرپذیری سلامت بانکی از سطوح مختلف نسبت سرمایه گذاری به سرمایه پایه بررسی می شود. نمونه مورد بررسی مربوط به اقتصاد ایران در دوره 1385 تا 1394 است. با توجه به رویکرد سیاست گذار در تعیین سطح آستانه برای نسبت سرمایه گذاری به سرمایه پایه، این بررسی در قالب تخمین مدل های غیرخطی صورت می گیرد و عواملی ازجمله اندازه بانک، درجه دولتی، شبه دولتی و خصوصی بودن آنها، ماهیت فعالیت سهام داران و شرکت های مرتبط، درجه تمرکز مالکیت از دو بعد تعداد سهام داران خرد و ماهیت ارتباط آنها کنترل می شود. نتایج نشان می دهد که سرمایه گذاری از جنبه هایی نظیر سودآوری و کیفیت دارایی، نقدینگی و کفایت سرمایه پدیده ای مثبت و از بعد واسطه گری مالی (نسبت درآمدهای بهره ای به درآمد ناخالص) پدیده ای منفی است. به عبارت دیگر، به نظر می رسد در شرایط سرکوب مالی، سرمایه گذاری اگرچه عملکرد بهتری را برای بانک ایجاد می کند، اما سیستم بانکی را از هدف اولیه خود یعنی واسطه گری مالی دور می کند.