مقایسه روش های مختلف برآورد تبخیر-تعرق پتانسیل با روش فائو پنمن مانتیث (مطالعه موردی: منطقه سپیدان)

تبخیر-تعرق پتانسیل یکی از عوامل مهم چرخه هیدرولوژی است که باید در طرح های آبیاری و زهکشی برآورد شود. نتایج مطالعات مختلف نشان داده است که در فقدان لایسیمتر، روش فائو- پنمن- مانتیث تخمین قابل قبولی از مقادیر تبخیر و تعرق ارائه می نماید، ولی به دلیل نیاز به وجود پارامترهای زیاد هواشناسی دارای محدودیت می باشد. از این رو روش های غیرمستقیم برآورد تبخیر-تعرق گیاه مرجع که به داده های کمی احتیاج دارند بایستی برای شرایط اقلیمی هر منطقه مورد ارزیابی قرار گیرند. در این پژوهش تبخیر-تعرق گیاه مرجع به وسیله ی نرم افزار Ref-ET و با بکارگیری داده های هواشناسی ایستگاه سینوپتیک سپیدان در طی سال های آماری 1383 تا 1394 محاسبه شد. ارزیابی نتایج روش های مختلف با روش استاندارد فائو-پنمن-مانتیث صورت گرفت. کارایی روش های مورد مقایسه با استفاده از آماره های ریشه میانگین مربع خطا (RMSE) و میانگین خطای مطلق (MAE) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش های با پایه پنمن مانتیث (ASCE st PM، ASCE PM rs، ASCE PM) به ترتیب با RMSE حدود 03/0، 079/0، 079/0 و MAE حدود 021/0، 068/0، 069/0 مناسب ترین روش ها برای برآورد تبخیر-تعرق گیاه مرجع به شمار می آیند و روش های FAO 24Rd و FAO Pan به ترتیب با RMSE حدود 426/1، 338/2 و MAE حدود 186/1، 072/2 دارای کمترین تطابق با روش فائو پنمن مانتیث هستند. بنابر این در صورت کمبود آمار مورد نیاز برای بکارگیری روش فائو–پنمن-مانتیث در منطقه سپیدان می توان روش های دارای بیشترین تطابق با روش مرجع را به عنوان بهترین شاخص برای اندازه گیری و بررسی تبخیر-تعرق پتانسیل و نیاز آبی گیاهان در نظر گرفت.