ارزیابی سازوکار طول فاصله انداز سیلان بر رفتار دینامیکی و تریبولوژی کامپوزیت لاستیکی استیرن بوتادی ان سیلیکای اصلاح شده

استفاده از سیلیکای اصلاح شده و جایگزینی آن با دوده در آمیزه رویه تایر با وجود مزایایی مانند مقاومت غلتشی کمتر، با کاهش ضریب اصطکاک و متقابلا کاهش ضریب امنیت خودرو همراه است. در کامپوزیت لاستیک استیرن-بوتادی ان محلول (SSBR) دارای نانوسیلیکای اصلاح شده با سیلان، طول زنجیر سیلان می تواند با تغییر در برهم کنش پلیمر-پرکننده، رفتار گرانروکشسان و خواص تریبولوژی آمیزه را تحت کنترل قرار دهد. سازوکار اثر طول فاصله انداز سیلان در تغییر برهم کنش های پلیمر-پرکننده و تقویت کنندگی همیشه مورد تردید بوده و برهم کنش های آنتالپیایی یا از نوع درگیری مکانیکی به عنوان محتمل ترین گزینه ها مطرح شده است. این پژوهش، با به کارگیری نظریه های برپایه انرژی سطحی، سهم تقویت کنندگی از برهم کنش های آنتالپیایی و مکانیکی را تفکیک کرده و شدت اثر هریک از این دو سازوکار را ارزیابی می کند. به طور ویژه، دو سیلان تک عاملی آلیفاتیک با طول فاصله انداز 3 و 16 کربنی بر سطح سیلیکا پیوندزنی شد و مشخصه های سطحی سیلیکا و نیز شکل شناسی، خواص دینامیکی و تریبولوژی آمیزه حاصل از آن با کامپوزیت دارای یک نوع سیلان دوعاملی مقایسه شد که به طور معمول در آمیزه رویه استفاده می شود. نتایج نشان می دهد، آمیزه های دارای سیلیکای اصلاح شده با طول زنجیر کوتاه و بلند که در آن ها انرژی سطحی و برهم کنش های آنتالپیایی یکسان فرض شده است، رفتار دینامیکی و تریبولوژی مشابهی دارند که این مهم حاکی از نبود درگیری مکانیکی متاثر از طول زنجیر سیلانی در فصل مشترک پلیمر و پرکننده است. در نقطه مقابل طول فاصله انداز سیلان، اثر بسیار زیادی بر برهم کنش های آنتالپیایی، رفتار گرانروکشسان و رفتار اصطکاکی کامپوزیت ها دارد. داده های ضریب اصطکاک نشان می دهد، مدول اتلاف در پیش بینی رفتار اصطکاکی متغیری کنترل کننده است.