سیاستگذاری مسکن و تولید غیررسمیت در ایران بعد از انقلاب اسلامی
هدف این مقاله بررسی و تحلیل نقش سیاستگذاریمسکن در تولیدسیاست های غیررسمی در حوزه مسکن است، واقعیتی که از آن تحت عنوان امر غیررسمیت یاد می شود. برای رسیدن به این هدف، تلاش شده تا با استفاده از شیوه های تحلیل کیفی، نشان داده شود که سیاست های مسکن، که خود محصول نیروها وساختارهای کلان تر در مقیاس های جهانی و ملی و مادرشهری هستند، چگونه دیگری خود یعنی فرایندهای غیررسمی را تولید می کنند. چونکه با بروز و ظهور سیاست های نئولیبرالی از دهه 70، خود سیاست های مسکن تبدیل به سازوکاری برای بازتولید غیررسمیت در شکل سکونتگاه های غیررسمی شده است. بر این اساس یافته های تحقیق نشان می دهد که سیاست های رسمی و غیررسمی در شرایط کنونی دو فرایند مجزا از هم نیستند، بلکه در واقع یک فرایند هستند: فرایند رسمی سازی/غیررسمی سازی که برخی آنرا غیررسمیت می نامند. بنابراین در ایران نیز برخلاف برخی کشورهای غربی که فرایند شهری شدن سیاره ای با اتکای یک فرایند صنعتی شدن رخ داده است، با شهری شدن بدون صنعتی شدن مواجهیم. به طوریکه شهری شدن در ایران با یک اقتصاد نفتی را حتی می توان شهری شدن نفتی نامید. این ویژگی باعث می شود تا تفاوت هایی بین تجربه شهری شدن در ایران و کشورهای صنعتی غرب رخ دهد. از جمله اینکه در فقدان یک اقتصاد تولیدی قدرتمند، سرریزشدن سرمایه ها به مستغلات باعث می شود اقتصاد شهر و در نتیجه کشور، اساسا ماهیتی بورس بازانه و احتکاری پیدا کند و در صورت بروز بحران، پیامدهای فاجعه باری به دنبال داشته باشد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.