تاثیر سیاست مذهبی شاه سلطان حسین در نظم و امنیت اجتماعی ایران عصر صفوی

انسجام اجتماعی وضعیتی است که چگونگی تعامل، تعهد و احساس مسئولیت و به هم پیوستگییک جامعه را نشان می دهد و یکی از دلایل عملکرد متفاوت جوامع در ایجاد نهادهای کارآمد و دستیابی به پیشرفت و توسعه را توضیح می دهد. از سوی دیگر پیامد انسجام، نظم و امنیت اجتماعی است. دین از دیرباز و به ویژه از عصر پیشامدرن، مهم ترین عامل هم بستگی و انسجام اجتماعی بوده است. در جهان اسلام دین و نهادهای دینی کانون هویت بخشی، امنیت، انسجام و نظم اجتماعی بوده و نوع سیاست مذهبی در تقویتیا تضعیف نظم و انسجام اجتماعی بسیار موثر بوده است. شاه سلطان حسین در دوران پرآشوب سال های آخر عهد صفوی با سیاست مذهبی خود اقداماتی انجام داد که در نظم و امنیت و انسجام اجتماعی تاثیراتی فراوان برجای گذاشت. این مقاله به روش تحلیل تاریخی بر آن است که مهم ترین اقدامات شاه سلطان حسین در زمینه سیاست مذهبی را در زمینه ایجاد نظم و انسجام اجتماعی مورد بررسی قرار دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد که این سیاست مذهبی با نادیده گرفتن اصل تساهل مذهبی، سخت گیری بر اقوام و اقلیت های دینی و درگیری های مذهبی زمینه تضعیف انسجام اجتماعی و نظم و امنیت اجتماعی را فراهم کرد.