تحلیل نظری واگرایی قومی در جغرافیای سیاسی

واگرایی قومی و بررسی ابعاد هویتی - فضایی- سیاسی آن از موضوعات پایه ای در مطالعات جغرافیای سیاسی و ژئوپلیتیک است. با آنکه حوزه های علمی گوناگون با توجه به ماهیت علمی، تئوری ها و مفاهیم مربوطه به مطالعه چیستی و کارکرد این پدیده فرهنگی جغرافیایی می پردازند، اما ابهام های موجود درباره جایگاه مطالعات قومی در جغرافیای سیاسی گاهی موجب ابهام هایی در تعیین حوزه معرفت شناسی آن با دیگر حوزه های علمی مرتبط مانند جامعه شناسی، علوم سیاسی، روابط بین الملل می شود. از این رو مسئله ای مورد نظر این نوشتار ارائه چارچوب و مدل نظری برای مطالعه واگرایی قومی در جغرافیای سیاسی است.
روش مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات مطالعات کتابخانه ای است. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد اگر قومگرایی مبتنی بر دو پایه یعنی بستر(فضایی- سیاسی) و سازوکار باشد، جغرافیای سیاسی در این زمینه به بررسی حوزه و دایره ای می پردازد که بر عناصر محیطی(فضایی- سیاسی) تمر کز می کند. یعنی محیط ملی، منطقه ای و جهانی بستری هستند که به سازوکار واگرایی قومی مورد مطالعه در علوم اجتماعی مجال بروز می دهد. بنابراین می توان گفت جغرافیای سیاسی به بررسی بسترهای محیطی(فضایی- سیاسی) موثر در شکل گیری واگرایی قومی می پردازد که در نوع خود در پیدایش و هدایت سازوکارهای واگرایی نقش تعیین کننده دارد.