به یادآوری و تکرار: مطالعه روایتشناسانه سالن وورتمبرگ

منتقدان ادبی بارها به جنبه روانکاوانه نگارش در آثار داستانی پاسکال کینیار اشاره نموده اند. سالن وورتمبرگ که در مقایسه با سایر رمان های کینیار از داستان پردازی وسیع تری برخوردار است، به خوبی می تواند نمایانگر « داستانی کردن درمان روانکاوانه» در نزد این نویسنده باشد. راوی در این رمان گرایش ناخواسته ای به یادآوری گذشته عذاب آور و تکرارشونده اش دارد و امیدوار است که با مکتوب نمودن این گذشته، آن را از خود براند. پژوهش حاضر در پی آن است که، با استمداد از روایتشناسی، به مطالعه شیوه های روایی به کار گرفته شده توسط راوی داستان و نیز تطابق این شیوه ها با هدف از روایت، که خاتمه دادن به بازگشت مکرر گذشته است، بپردازد. طبق نظر فروید، خلاصی یافتن از خاطرات سرکوب شده مستلزم آن است که فرد تحت درمان با خاطرات تلخ خویش « سازش» نماید. مطالعه وجه روایی در سالن وورتمبرگ به ما این امکان را می دهد که به میزان این سازش در نزد راوی داستان پی ببریم. وجه روایی که به مطالعه شیوه بازنمایی دنیای داستان می پردازد، نشان دهنده آن است که راوی نسبت به آنچه روایت می کند تا چه اندازه فاصله گرفته است. بدین ترتیب، با مطالعه وجه روایی می توانیم مشخص نماییم که آیا راوی موفق شده است به طور کامل و به صراحت خاطرات عذاب آور خود را به یاد آورد یا خیر.