اثربخشی آموزش روانی بر کاهش شدت علایم شیدایی و افزایش بینش بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع 1 در مرحله ی شیدایی

هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی اثربخشی آموزش روانی بر افزایش بینش و کاهش علایم شیدایی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی در مرحله ی شیدایی بود.
پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه ی آماری این مطالعه، شامل بیماران دو قطبی بستری در مرکز آموزشی- درمانی شفا در شهر رشت بود که از فروردین 1395 تا شهریور 1396 در این مرکز بستری بودند. نخست، آزمودنی ها با استفاده از معیارهای ورود و خروج غربال شدند. سپس، 24 بیمار (شامل 12 بیمار در هر گروه) بر پایه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. گروه مورد، علاوه بر دارودرمانی، آموزش روانی را به مدت 8 جلسه ی هفتگی دریافت کردند و گروه شاهد تنها دارودرمانی دریافت کردند. علایم شیدایی و بینش بیماران قبل و بعد از مداخله با استفاده از مقیاس سنجش مانیای Young (Young mania rating scale یا YMRS) و مقیاس سنجش آگاهی نداشتن از اختلال روانی (Scale to assess unawareness in mental disorder یا SUMD) ارزیابی شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون MANOVA تحلیل شد.
گروه مورد به لحاظ آماری افزایش معنی داری را در میزان بینش نشان داد، اما هیچ تفاوت معنی داری بین علایم شیدایی گروه مورد و شاهد دیده نشد.
آموزش روانی در کنار دارودرمانی در افزایش بینش موثر است، اما هیچ تاثیری بر روی علایم شیدایی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نمی گذارد