تاثیر ناهنجاری زانو پرانتزی بر فعالیت سرینی میانی طی تکلیف پرش فرود تک پا

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر فعالیت عضله سرینی میانی طی تکلیف پرش- فرود تک پا بود. 28 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (سن: 65/1±53/21 سال، وزن:51/7 ±76/66 کیلوگرم، قد: 54/4 ±38/173 سانتی متر) در دو گروه زانوی پرانتزی (14نفر) و نرمال (14نفر) قرار گرفتند. سطح فعالیت عضله سرینی میانی با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی و نیروی عکس العمل زمین بوسیله صفحه نیرو در حرکت پرش-فرود تک پا ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون T-test مستقل در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. آزمودنی ها تکلیف پرش- فرود را که نیاز بود تا 50% حداکثر پرش عمودی بپرند و با یک پا روی صفحه نیرو فرود بیایند را اجرا می کردند.RMS عضله سرینی میانی با استفاده از نرم افزار مت لب محاسبه شد. نتایج تحقیق اختلاف معنا داری در میانگین فعالیت عضله سرینی میانی در قبل و بعد از فرود بین دو گروه زانوی پرانتزی و زانوی نرمال نشان داد.
افراد دارای زانوی پرانتزی در راستای داخلی-خارجی و کلی دارای ضعف در پایداری پوسچر هستند و ممکن است فعالیت عضله سرینی میانی را کاهش دهد. این می تواند باعث افزایش تقاضا روی عضله برای پایداری هیپ و لگن شود که باعث کاهش کنترل صفحه عرضی و فرونتال هیپ گردد و پایداری پاسچری در راستای داخلی- خارجی را تحت تاثیر قرار دهد که می تواند به دلیل فعالیت نامناسب هیپ باشد. بنابراین بهبود عملکرد عضله سرینی میانی ممکن است منجر به بهبود در کنترل پوسچر داخلی- خارجی در افراد زانوی پرانتزی گردد.