اهونور، نخستین آفریده

نیایش «یثااهووئیریو / اهونور» (yaJ ā ahū vairiiō / ahunawar) مقدس ترین و شاید باستانی ترین نیایش زردشتیان است که احتمالا پیش از بازنویسی اوستا در دوران ساسانی، درآمدی بر گاهان بوده است. این قطعه منظوم ویژگی های کنایی گاهان و سنگینی معانی آن را دارد و در وزن همانند «اهونودگاه» سروده شده است، ولی در اوستای کنونی، بند سیزدهم از یسن بیست و هفتم است. دعای اهونور از جهت درون مایه در بردارنده معانی ژرف و از جهت لفظی دارای معانی کنایی و استعاری دقیقی است که دریافت درست آن را دشوار می سازد. در گفتار پیش رو کوشیده شده این نیاش با در نظر داشتن پژوهش های پیشین، و براساس مفاهیم اوستای گاهانی و جدید، و نیز با تکیه بر متون پهلوی، بویژه فرگرد نخست «بغ نسک»، که در برگیرنده بخش اعتقادی دینکرد نهم بوده و تاکنون کمتر مورد توجه پژوهش گران قرار گرفته است، بررسی شود. بغ نسک یکی از نسک های اوستای دوره ساسانی است که هر چند متن اوستایی آن باقی نمانده است، خلاصه ای از مطالب آن براساس دریافت مولف دینکرد، در دینکرد نهم آمده است. «بغان یشت» نیز که در بردارنده سه یسن 19، 20 و 21 اوستاست، قدیمی ترین تفسیری است که به زبان اوستایی از سه دعای مهم زردشتی برجای مانده است.