بررسی کارایی متابی سولفیت سدیم و اسید اسکوربیک در حذف اکسیژن محلول آب شرب

اکسیژن محلول در تمامی آب هایی که به نحوی با اتمسفر هوا در تماس هستند، موجود می باشد و شاخصی از کیفیت آب است. حذف اکسیژن محلول از آب را تجزیه هوازدایی می نامند که به روش های معمول مکانیکی، حرارتی و شیمیایی انجام می گیرد. در این تحقیق متا بی سولفیت سدیم و اسید اسکوربیک جهت اکسیژن زدایی آب شرب بکار رفته اند و عوامل موثر هم چون زمان ماند، دما، سختی کل و تغییر PH در راندمان اکسیژن زدایی بصورت تجربی بررسی می گردند. بر اساس نتایج بدست آمده برای متا بی سولفیت سدیم، با افزایش 100 درصدی زمان ماند، غلظت اکسیژن محلول حدود 60 درصد و با افزایش 10 درصدی دما، غلظت اکسیژن محلول حدود 80 درصد کاهش می یابد؛ همچنین مشاهده شد که کاهش سختی کل، راندمان اکسیژن زدایی را بصورت قابل ملاحظه ای افزایش می دهد و تغییرات PH بر روی راندمان اکسیژن زدایی ماده فوق تاثیر ناچیزی دارد. بررسی اسید اسکوربیک نشان داد که با افزایش 10 درصدی دما، غلظت اکسیژن محلول حدود 40 درصد کاهش یافته و با کاهش 20 درصدی زمان ماند، غلظت اکسیژن محلول حدود 25 درصد کاهش می یابد. بررسی تاثیر PH در مورد ماده فوق نشان داد که راندمان اکسیژن زدایی در حالت بازی بهتر از حالت اسیدی می باشد.