سنجش سطح توسعه روستایی شهرستان های استان بوشهر با تاکید بر برخی شاخص های اجتماعی

پژوهش حاضر که با هدف سنجش سطح توسعه روستایی شهرستان های استان بوشهر انجام گردید، یک پژوهش کاربردی است که با بهره گیری از روش های تصمیم گیری چندشاخصه به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه ایی و ابزار جمع آوری با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر داده ها و اطلاعات جداول و فرم های رایج آمارنامه سرشماری عمومی نفوس و مسکن (بویژه سالنامه آماری سال1390 استان بوشهر) بوده است. جامعه آماری پژوهش کل مناطق روستایی شهرستان های استان بوشهر بوده است که جهت سنجش سطح توسعه آن ها، 48 مولفه در قالب 5 شاخص (زیربنایی،آموزشی، سیاسی- اداری، بهداشتی- درمانی و ارتباطی) از آمارنامه رسمی استان بوشهر استخراج و با استفاده از تکنیک تاپسیس فازی مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل یافته های پژوهش ضمن ترسیم یک فضای منطقه ایی نابرابر در استان بوشهر و تخصیص ناعادلانه امکانات و خدمات روستایی، نشان داد که در مجموع شاخص ها، شهرستان های بوشهر و کنگان دارای بالاترین میزان توسعه و شهرستان های جم و دیر پایین ترین میزان توسعه روستایی را دارا بوده اند. در پایان نیز جهت رفع عدم تعادل در استان بوشهر و برقراری عدالت اجتماعی در مناطق روستایی شهرستان های استان، پیشنهاداتی کاربردی ارائه گردید و اولویت های توسعه به تفکیک شهرستان تعیین گردید.