مقایسه ی تاثیر هشت هفته تمرین تراباند و کینزیوتیپ بر عملکرد، تعادل و دامنه ی حرکتی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا

بی ثباتی مزمن مچ پا، یک آسیب شایع در میان ورزشکاران است. از روش های توان بخشی و پیش گیری برای اسپرین مچ پا، تمرینات تراباند و استفاده از وسایل ثبات دهنده ی خارجی جهت کنترل عصبی- عضلانی در مچ پای آسیب دیده می باشد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تاثیر هشت هفته تمرین تراباند و کینزیوتیپ بر عملکرد، تعادل و دامنه ی حرکتی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا انجام شد.
در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 30 ورزشکار شهرستان کازرون که حداقل 2 بار در 6 ماه قبل از مطالعه دچار اسپرین مچ پا شده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تراباند و گروه کینزیوتیپ تقسیم شدند. برنامه ی تمرین به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه انجام شد. عملکرد بیماران توسط آزمون Figure of 8 HopTest (FH)، تعادل توسط آزمون گردش ستاره (Star excursion balance test یا SEBT) و دامنه ی حرکتی توسط گونیامتر مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری Dependent t و Independent t تجزیه و تحلیل شد.
گروه کینزیوتیپ نسبت به تراباند در عملکرد (001/0 = P)، گروه تراباند نسبت به کینزیوتیپ در تعادل جهت قدامی (001/0 = P)، جهت راست (160/0 = P) و جهت چپ (020/0 = P) و دامنه ی حرکتی گروه تراباند نسبت به کینزیوتیپ در پلانتار فلکشن (010/0 = P) و دورسی فلکشن (001/0 = P) برتری معنی داری داشتند.
تمرین تراباند و کینزیوتیپ هر دو باعث بهبود معنی داری در عملکرد، تعادل و دامنه ی حرکتی ورزشکاران می شود. تمرین تراباند نسبت به کینزیوتیپ بر تعادل و دامنه ی حرکتی و کینزیوتیپ نسبت به تراباند بر عملکرد ورزشکاران تاثیر بیشتری دارد