کودک شهروند «مطالعه تطبیقی حقوق کودکان در اسلام، منشور حقوق شهروندی و کنوانسیون 1989 حقوق کودک»

کودک و کودکی واژه هایی بسیار مانوس و آشنا در فرهنگ، ادبیات و مکالمات روزمره ما هستند. هر روز کودکان زیادی در مسیر زندگی ما قرار می گیرند که به نوعی زندگی آنها به ما وابسته است. با این وجود هنوز درک صحیحی از حقوق کودک در میان عامه مردم وجود ندارد. مجموعه قوانین داخلی که آموزه های دینی سهم عمده ای در وضع آنان دارند، در بسیاری از موارد اشاره هایی گذرا به این حوزه از حقوق نموده و با تساهل از آن عبور کرده اند. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز که اساس و شالوده اصلی قوانین داخلی را پی ریزی می نماید، نگاه مستقلی به کودک و حقوق کودکان نداشته است. با این حال با ابلاغ منشور حقوق شهروندی «به مثابه برنامه و خط مشی دولت»، نگاه نو و تازه تری به این حوزه از حقوق معطوف شده و با استقلال حقوق کودک بعنوان یک شهروند، موادی از منشور به وی اختصاص یافته است.
گرچه جمهوری اسلامی ایران با پیوستن به پیمان نامه جهانی حقوق کودک 1989، پایبندی خود به حقوق کودکان را اعلام نموده است، اما جستاری در حقوق داخلی و کنکاش در مجموعه رفتارهای اجتماعی کشور ثابت می کند که تا نیل به اجرایی شدن مفاد این کنوانسیون، راهی دراز در پیش داریم.
در بحث توسعه پایدار، نقش بی بدیل کودکان بعنوان بالاترین ذخیره منابع انسانی جامعه می تواند چشم انداز وسیعی را ترسیم نماید. محرومیت کودک از حقوق ذاتی و طبیعی خود، موجبات اضمحلال درونی وی و دنیای پیش رویش را بدنبال خواهد داشت و برعکس، تلاش برای شخصیت سازی و پرورش متعادل او، جهان آینده را به سوی ثبات و تعادل سوق خواهد داد.
مطالعه تطبیقی مجموعه آموزه های دینی، منشورحقوق شهروندی و کنوانسیون بین المللی حقوق کودک، می توان نگاه شفاف تری به این مقوله را به ما عرضه کند.