خود-ترمیمی در سازوکار کنترلی سامانه های تطبیق پذیر

امروزه تطبیق پذیری های پیچیده، واکنش به وضعیت های پیچیده و ویژگی های خود-* سامانه های رایانه ای جدید بر عهده سازوکارهای کنترلی گذاشته می شود. این موضوع باعث شده است که ماموریت سازوکارهای کنترلی حیاتی بوده و در نتیجه، درصورتی که منطق تطبیق یا مولفه های آن دچار شکست شوند، رفتار سامانه غیرقابل پیش بینی گردد. این مقاله سعی دارد تا راهی برای رفع این مشکل با الهام از زیست شناسی بیابد. این هدف با معرفی یک الگو برای پشتیبانی از ویژگی خود-ترمیمی در یک سازوکار کنترلی شناخته شده صورت می پذیرد. ویژگی افزوده شده به سازوکار کنترلی انتخابی، این امکان را می دهد که این سازوکار عملکرد خود را در صورت روی دادن تغییرات ناخواسته در محیط یا خرابی های داخلی بازیابی کند. بدین شکل، از بروز مشکل جدی ناشی از فقدان سازوکار کنترلی جلوگیری به عمل می آید. الگوی پیشنهادی توصیف و درستی یابی صوری شده و کاربرد پذیری آن از طریق یک مطالعه موردی نشان داده شده است.