بررسی خوردگی بتن پوزولانی توسط آزمون تسریع شده خوردگی

خوردگی آرماتورهای فولادی قرارگرفته در بتن، از مهم ترین عوامل کاهش دوام سازه های بتنی می باشد که معمولا ناشی از نفوذ یون کلر موجود در نمک آب دریا است. علاوه بر این شرایط محیطی، رطوبت، جذر و مد، حمله سولفات ها و... باعث تخریب سازه های بتنی واقع در دریا می گردند. نفوذ یونهای کلر دوره تخریب را کوتاهتر و زمان وقوع آسیب به بتن با استحکام فشاری بالا و نفوذ پذیری پایین را بیشتر خواهد کرد. آزمون تحت ولتاژ یک آزمون تسریع شده ی خوردگی میباشد که اطلاعاتی راجع به نفوذپذیری و ویژگی های بتن ارائه میدهد. همچنین طی تحقیق دیگری که بر روی خوردگی آرماتور در بتن به وسیله آزمون ولتاژ ثابت انجام شد، مشخص شد که با افزایش مقدار خاکستر بادی در نمونه ها، بعد از 28 روز استحکام فشاری بتن و جریان خوردگی آن کاهش می یابد. لذا هدف این پژوهش بررسی خوردگی بتن پوزولان در محیط آب دریا و بررسی آن در شرایط تسریع شده می باشد. در این پژوهش رفتار خوردگی آرماتور فولادی در بتن به دو روش متفاوت حفاظت مورد بررسی قرار گرفت. در روش نخست، افزودنی های پوزولانی در درصدهای بهینه از جمله خاکستر بادی 25٪ وزنی سیمان، میکروسیلیس 10٪ وزنی سیمان و سرباره کوره بلند 25٪ وزنی سیمان به طرح اختلاط بتن اضافه گردیدند و در روش دوم حفاظت، ممانعت کننده فروگارد 901 به میزان 5/0% وزنی سیمان به طرح اختلاط بتن پایه اضافه شد و اثر این ممانعت کننده بر رفتار خوردگی فولاد در بتن در شرایط شبیه سازی شده دریایی (% NaCl 5/3) و تسریع شده ی خوردگی تعیین گردید. جهت انجام آزمون تسریع شده خوردگی در شرایط ذکرشده، نمونه های بتنی تحت ولتاژ 24 ولت قرار گرفتند. نتایج آزمون نشان می دهد که از بین بتن های ساخته شده، بتن پوزولانی حاوی 10% وزنی سیمان میکروسیلیس و نمونه ی حاوی ممانعت کننده فروگارد دارای بیشترین مقاومت می باشند و پس از 24 روز شکسته و تخریب شدند و نمونه ی شاهد کمترین مقاومت را داشته و پس از 18 روز تخریب گردید.