اثربخشی آموزش تحرک و جهت یابی بر مهارتهای اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان نابینا

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش تحرک و جهت یابی بر مهارت های اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان نابینای 12 تا 18 سال انجام شد.

روش پژوهش تحقیق شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. حجم نمونه شامل 30 نفر از دانش آموزان نابینای پسر 12 تا 18 ساله مراکز آموزشی استثنایی و تلفیقی شهر تهران در سال تحصیلی 95-94 بود که این گروه نمونه در دو گروه گواه (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) موردبررسی قرار گرفتند. برای بررسی مهارت های اجتماعی از مقیاس مهارت های اجتماعی SSRS و برای بررسی سازگاری اجتماعی از پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل استفاده شد. آموزش تحرک و جهت یابی نیز با استفاده از جزوه آموزشی تهیه شده توسط محقق در ده جلسه صورت گرفت. برای تحلیل نتایج از آمار توصیفی و سپس تحلیل کوواریانس (چندمتغیره MANCOVA) استفاده شد.

نتایج نشان داد که برنامه تحرک و جهت یابی موجب افزایش مهارت های اجتماعی مثبت و سازگاری اجتماعی گروه آزمایش در مقایسه با دانش آموزان گروه کنترل بوده و مهارت های حرکت و جهت یابی به طور چشمگیری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود یافت.

نتایج پژوهش نشان داد با آموزش تحرک و جهت یابی می توان سازگاری و مهارت های اجتماعی دانش آموزان نابینا را افزایش داد و به بهبود شرایط زندگی آن ها کمک کرد.