میراثی از جنس خسران: جستجوی خانه در برزخ دایسپورا

مقاله حاضر به بررسی «لامکان ها» در ادبیات دایسپورا و تاثیر آن بر مقوله «هویت» اقلیت مهاجر می پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد مطالعات فرهنگی و پسااستعماری و با بهره گیری از نظریات منتقدانی نظیر مارک اوژه و راجرز بروبیکر در پی پاسخ به این پرسش بنیادی است که چگونه گفتمان نئوامپریالیسمی در دوران پساجهانی توانسته در غالب مقوله نوین «شهروند خوب جهانی» دیگربار ساختار سلسله مراتبی «خود/دیگری» دوران استعمار را تکرار می کند؟ بدین منظور کتاب برجسته میراثی از جنس خسران (2006)، نوشته کیرن دسایی، بررسی می شود تا به چگونگی تاثیر این ساختار سلسله مراتبی در شکل گیری «لامکان ها» در غرب بپردازد. چنین استدلال می شود که غرب، علی رغم برجسته کردن مرزها نژادی در دهه های اخیر و تلاش مبنی بر حذف اقلیت مهاجر از عرصه متروپل و حفظ خلوص فرهنگی خود، نتوانسته است از شکل گیری پدیده پسادایسپورا، یا الگوی جدیدی از دایسپورا، که مبتنی بر «قومیت موقعیت مدار» پیشگیری کند و ناگزیر از بازتعریف مقوله هویت و نقشه جغرافیای فرهنگی در عصر جهانی شدن است.