دیدگاه هایی درباره اهریمن: اهریمن شناسی و راست کیشی در آیین دائوی نخستین

آیین دائو یکی از دو سنت مذهبی فلسفی کهنسال چین، بیش از آنکه دین و مذهب به معنای رایج باشد، روش زندگی است. این نوشتار به رویکردهایی درباره راست کیشی در آیین دائوی نخستین، روان های زمینی و آسمانی و هفت روان می پردازد؛ جایگاهی قدرت مند در گرایش های فکری چینی که جریان ها و جنبش هایی در باب شناخت اهریمن محسوب می شوند. تجلی های انحصارگرایی، قوم پرستی و نخبه گرایی از نقاط ضعف این فرقه ها بوده و الگویی برای ساختاربخشی به زمان و مکان، از نظر اجتماعی و اقتصادی است؛ ارزش های اخلاقی در بنیان خود دارد که تشکیل دهنده علت وجودی «دائتره» و نیز هویت این دین است. تصور آن از جهان آخرت، مشی اخلاقی و هستی شناسانه، ولی در عین حال تفکری الاهیاتی است. جن گیری، یکی از آیین های رسمی آن است که زیر نظر شمن ها سازماندهی می شود تا مشکلات مرتبط با شیاطین در تمام سطوح فردی و جمعی و در تمام طبقات جامعه رفع شود. ترکیب مفاهیم اهریمن شناختی با نظام جهانی سازی، الاهیاتی است که عناصر تعیین کننده انسان شناسی و شهودی آخرت شناسی آیین دائوی سده های میانه بوده است.