نشانگرهای زیستی باکتریایی و بافتی سرطان معده: یافته های جدید و دیدگاه های آینده

سرطان معده دومین علت مرگ ومیرهای ناشی از سرطان را در جهان شامل می شود. ژنوتیپ های خاصی از هلیکوباکترپیلوری در ایجاد آتروفی و سرطان معده نقش دارند. بیومارکر c1 هلیکوباکترپیلوری واقع در انتهای ''3 ژن vacA، (در مقایسه با ژنوتیپ های نواحی m، i، d و یا cagA) قویا با آنوکارسینومای معده مرتبط است. درمان آنتی هلیکوباکترپیلوری می تواند یک روش موثر برای ممانعت از سرطان معده باشد. ارتباط بیان سایتوکین ها و ایجاد پاسخ های التهابی نشان داده شده است. وجود پلی مورفیسم در ژن های سایتوکین ها از جمله IL-1B،IL-8 ، IL-10 و TNF-α ممکن است به عنوان فاکتور خطر برای سرطان معده محسوب شود. میانکنش ژنتیک باکتریایی و میزبان، نقش مهمی در بروز سرطان معده ایفا می کند. Micro-RNA ها ریبونوکلییک اسیدهای غیرکدکننده ای به طول 2 5 -1 8 نوکلئوتید می باشند که نقش مهمی را در تنظیم بیان ژن ایفا می کنند. سلول های سرطانی الگوی بیانی متفاوتی را در مقایسه با نوع نرمال نشان می دهند. میکروRNAها به دو گروه پیش برنده آپوپتوز و ضدآپوپتوز طبقه بندی می شوند و می توانند به عنوان آنکوژن و یا مهارکننده های توموری عمل نمایند. انواع گوناگونی از این مولکول ها در مراحل مختلف سرطان ازجمله تومورزایی، متاستاز و رگ زایی درگیر هستند. با توجه به اینکه بیش از 50% سرطان هایی که در مراحل اول تشخیص داده می شوند، قابل درمان هستند، بنابراین شناسایی نشانگرهای زیستی سرطان معده می تواند نقش موثری را در پیشگیری، تشخیص زودرس و ﻣ ﻌ ﺎ ﻟ ﺠ ﻪ سریع بیماری داشته باشد. مقاله حاضر به بررسی و مرور جدیدترین یافته ها در مورد نشانگرهای زیستی باکتریایی و بافتی سرطان معده خواهد پرداخت.