اثر کاربرد خارجی گلایسین بتائین بر صفات فیزیولوژیکی، فنولوژیکی و عملکرد گوجه فرنگی (Solanum lycopersicum) در شرایط بدون تنش

به منظور بررسی اثرات کاربرد گلایسین بتائین بر گوجه فرنگی در سال 1 3 9 4 در مزرعه ای واقع در مشهد، آزمایشی دو عاملی (عامل اول مقدار محلول پاشی در سه سطح (صفر، سه و شش کیلوگرم در هکتار) و عامل دوم زمان محلول پاشی (زمان کشت، شروع گلدهی و شروع میوه دهی) ) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. در این آزمایش محتوای نسبی آب برگ، سطح برگ، نشت الکترولیت، عدد SPAD، طول دوره رشد رویشی و زایشی، عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. نتابج به دست آمده از نشت الکترولیت ها و محتوای آب نسبی در کلیه تیمارها نشان داد که گیاهان به لحاظ رطوبتی در تنش قرار نداشتند. کاربرد گلایسین بتائین در زمان کاشت، سبب افزایش دوره رشد رویشی و کاهش دوره رشد زایشی گیاه شد. کاربرد سه کیلوگرم در هکتار گلایسین بتائین در زمان کشت، منجر به افزایش سطح برگ، وزن خشک و عدد SPAD شد. بیشترین تعداد کل میوه (5 /4 2 عدد) در تیمار کاربرد سه کیلوگرم در هکتار گلایسین بتائین در زمان کاشت و بیشترین وزن میوه (1 /1 1 3 گرم) در تیمار شاهد به دست آمد. بیشترین میزان عملکرد در تیمار عدم مصرف گلایسین بتائین (7 4 تن در هکتار) مشاهده شد. سه و شش کیلوگرم در هکتار گلایسین بتائین، عملکرد را به ترتیب 1 5 و 3 0 درصد کاهش داد، اما با توجه به افزایش طوره دوره رشد رویشی و افزایش تعداد میوه های سبز در تیمار سه کیلوگرم در هکتار، احتمالا مصرف گلایسین بتائین در دوزهای پایین در زمانی تاثیر مثبت خواهد داشت که طول دوره رشدی محدودکننده نباشد. همچنین به نظر می رسد کاربرد دوزهای بالای گلایسین بتائین در شرایطی که تنش جدی گیاه را تهدید نمی کند، سبب بروز اثرات سمی و کاهش عملکرد محصول گوجه فرنگی گردید.