تاثیر غلظت های مختلف روی آلی و معدنی محیط کشت بر رشد و محتوای روی در مخمر نانوایی (Saccharomyces cerevisiae)

در صنعت آبزی پروری مخمرها در کنار سایر میکروارگانیزم ها از جمله جلبک ها از اهمیت زیادی دارند. مخمرها می توانند مواد معدنی را از محیط کشت خود جذب کنند و به واسطه آن به عنوان یک انتقال دهنده برای رساندن مواد به موجودات تغذیه کننده در صنعت آبزی پروری مطرح شوند. مواد و روش ‏‏ها: در پژوهش حاضر تاثیر 3 غلظت (5/2، 5 و 5/7 گرم در لیتر) روی آلی (روی ترئونین) و روی معدنی (روی سولفات) در محیط کشت بر رشد و میزان غنی سازی مخمر نانوایی بررسی شد. یک گروه به عنوان تیمار شاهد (هر کدام با 3 تکرار) انتخاب شد. کشت مخمرها تحت شرایط استاندارد در محیط کشت YEPD و در ارلن های یک لیتری انجام شد و مقدار مخمر اضافه شده در محیط های کشت 10 گرم در هر لیتر بود. براساس نتایج بیشترین ممانعت رشد مخمرها بعد از اضافه کردن 5/2 گرم بر لیتر روی ترئونین مشاهده شد و با افزایش مقدار روی ترئونین در محیط کشت میزان رشد افزایش یافت. ولی همچنان نسبت به تیمارهای گروه روی سولفات و شاهد به طور معناداری پایین تر بود (05/0>p). در گروه روی سولفات بیشترین میزان ممانعت رشد مخمرها بعد از اضافه کردن 5/7 گرم بر لیتر روی سولفات مشاهده شد. ولی سایر تیمارها با تیمار شاهد تفاوت معناداری را نشان ندادند (05/0 <p). در این مطالعه بیشترین مقدار روی اندازه گیری شده با جذب اتمی (31/9 ± 34/231 میلی گرم بر گرم وزن خشک) در تیمار 5/7 گرم بر لیتر روی سولفات مشاهده شد که بطور معناداری بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0>p). به طور کلی مقدار روی در مخمر در گروه ترئونین کمتر از گروه روی سولفات بود اما در گروه روی ترئونین بیشترین مقدار روی اندازه گیری شده با جذب اتمی (2/2 ± 15/46 میلی گرم بر گرم وزن خشک) در تیمار 5 گرم بر لیتر مشاهده شد که به طور معناداری بیشتر از سایر تیمارهای این گروه بود (05/0>p). بحث و نتیجه‏ گیری: مطالعه حاضر نشان داد مخمر با هر دو شکل روی معدنی و روی آلی غنی می شود ولی روی سولفات کمترین ممانعت رشد را در مخمر ایجاد می کند. همچنین، محتوای روی بعد از غنی سازی در تیمارهای روی سولفات بیشتر از تیمارهای روی ترئونین بود.